Słodki smak tajemnicy

W Nowym Orleanie ostatnie promienie słońca przenikały przez zasłonę wysokich budynków. Na ulicach jednak nadal
roiło się od ludzi i nie tylko. Szedłem delikatni zirytowany obecnością marnej części populacji, która ciągle przeszkadzała
mi w spokojnym spacerze przez moje ulubione miasto. Uwielbiałem tu rysować i tworzyć dzieła sztuki. Ten fakt jest dość dziwny.
Najsilniejsze stworzenie świata zbroczone krwią milionów istnień. Potwór bez żadnych uczuć, który tworzy wspaniałe obrazy.
Szkoda, że praktycznie nigdy nie mogę się pod nimi podpisać. Istnienie twórcy o moim imieniu setki lat temu i teraz byłoby
odrobinę dziwne. A ja kocham swoje życie. Jestem najsilniejszym stworzeniem na świecie. Mogę mieć wszystko czego zapragnę,
 a przy tym byłem chodzącą tajemnicą. Mój świat miał słodki smak tajemnicy. Zawsze byłem o krok przed innymi.
 W końcu spokojnie dotarłem do mojej rezydencji.
 Szybko pociągnąłem za klamkę, aby znaleźć odrobinę ciszy i spokoju.
U progu wezwałem od siebie jedną z moich hybryd i nakazałem przynieść sobie butelkę burbona. Podszedłem spokojnie do rozpalonego
kominka, aby przez chwilę rozkoszować się pięknem ognia. Nagle poczułem za sobą wibrującą  energię, a po niej ciche kroki. Osobnik
stojący za mną był silny, ale wyczułem w nim coś na kształt dobroci i miłości, którą się brzydzę. Uczucia są największym
wrogiem wampirów. Nie raz mu to powtarzałem.
- Elijah - odezwałem się pierwszy powoli odwracając się w jego stronę. - Mam nadzieję, ze przynosisz mi dobre wieści - powiedziałem
przymrużając oczy.
- Owszem, bracie. Kolejną i przedostatnią część białego dębu musi posiadać Katerina.
- Gdzie obecnie przebywa?
- Nie zgadniesz - powiedział spoglądając na mnie z poważną miną, ale w jego oczach pojawiły się tajemnicze iskierki.
- Mystic Falls - miejsce naszych narodzin - wyszeptałem krzyżując ręcę za sobą i spokojnym krokiem podchodząc bliżej kominka.
Zapadła między nami cisza, podczas której każde z nas wspominało czasu kiedy byliśmy jeszcze wszyscy razem. Byliśmy rodziną
Mikaelsonów. Jednak w mojej głowie już po chwili pojawiły się nieprzyjemne obrazy. Mocno zacisnąłem zęby by nie poddawać się
im. Szybko moje myśli przeniosły się na cel, który próbuje osiągnąć od stu lat.
- A więc witaj Mystic Falls - powiedziałem, odwracając się do brata z uśmiechem godnym zwycięscy.

***
- Caroline! Pośpiesz się - usłyszałam po raz kolejny zniecierpliwiony głos Bonnie.
- Jeszcze chwilkę - odpowiedziałam ostatni raz poprawiając swoje blond włosy.
- Jesteś wampirem. Możesz robić wszystko szybciej - usłyszałam słowa mojej przyjaciółki.
Odezwała się wiedźma - pomyślałam i w końcu opuściłam łazienkę.
- Wiesz, że wszyscy na nas czekają w pensjonacie.
- Ehh - westchnęłam ciężko - Stefan mówił, że w miasteczku pojawił się kolejny wampir.
- Niestety. Zaatakował Victorię. Na szczęście jej nie zabił.
Od roku, czyli od momentu, kiedy zostałam przemieniona w wampira, nie było dni kiedy nie trzeba było walczyć z istotami nadprzyrodzonymi.
Powoli byłam już tym zmęczona, ale nic nie mogłam na to poradzić. Musiałam chronić moją rodzinę i przyjaciół.
Drzwi pensjonatu oczywiście otworzył nam Damon z irytującym uśmiechem.
- Cześć blondi. Witaj wiedźmo - powiedział jak zwykle uprzejmie, jednak my z przyzwyczajenia nawet na to nie zareagowałyśmy
W salonie czekała na nas Elena i Stefan pogrążeni w rozmowie. Widać po nich, że czymś się bardzo martwili.
- Co się stało? - rozpoczęła rozmowę Bonnie.
- Damon odnalazł wampira, który żywił się na Victorii.
- To chyba dobrze - wypaliłam z nadzieją, że ta wypowiedź nie ma drugiego dnia.
- Niby tak, ale wampir ten po mimo tortur nie szepnął słówka po co przyjechał do Mystc Falls, a wręcz przeciwnie sam się zabił-
wyjaśnił młodszy Salvatore.
- Zachowywał się jakby był zahipnotyzowany, co jest nie możliwe u wampirów. Niestety wsypał się tym, że zna Katherinę -
- powiedział Damon.
- To już czwarty wampir, który widząc mnie wykrzykuje Katherina - powiedziała Elena - Coś mi w tym nie pasuje.
- Wyczuwam w powietrzu jakąś akcję ratowania Mystic Falls - powiedziałam zirytowana.
- Masz rację Blondi. Pójdziesz porozmawiać ze swoją stwórczynią - powiedział ze swoim irytującym uśmiechem.
W odpowiedzi jęknęłam cicho.
- Zrobisz to dla nas ? - zapytała Elena.
- Tak - w końcu przyjaciołom się nie odmawia.
________________________
Oto rozdział 1. Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu.